De Muur in het Sportpaleis: steengoed

Vergeet die van Geraardsbergen: de enige echte Muur stond gisteren in het Antwerpse Sportpaleis.

Is there anybody out there? Yep, vrijdagavond zo'n 15.000 gelukkigen die een ticket hadden kunnen bemachtigen voor de eerste van twee Sportpaleis-shows waarin Roger Waters het legendarische Pink Floyd-album 'The Wall' (De Muur) integraal zou brengen.

Dertig jaar geleden was Waters met zijn toenmalige kompanen van Pink Floyd niet in ons land geraakt: 'The Wall Live' was begin jaren tachtig zo'n ambitieuze en daardoor geldverslindende onderneming dat de wereldtournee na amper 29 concerten in vier steden afgebroken diende te worden. De groepsleden zouden anders bankroet zijn gegaan.

Maar de tijden veranderen. De technologische vooruitgang heeft ervoor gezorgd dat 'The Wall' live opvoeren minder duur is geworden. En dus tourt de 67-jarige Waters sinds vorig jaar de wereld rond met een indrukwekkende show. We waren nog niet goed en wel binnen of er vloog al een vliegtuigje dwars door het Sportpaleis om met veel lawaai te crashen op het podium. Een verwijzing naar Waters' vader, die als Brits soldaat in de Tweede Wereldoorlog sneuvelde. Waren verder van de partij gisteren: genoeg vuurwerk om het Sportpaleis en de wijde omgeving de lucht in te jagen, gigantische opblaasbare marionetten, jonge Antwerpse dansers die de klassieker 'Another Brick In The Wall Part Two' animeerden, spectaculaire geluidseffecten, en nog veel meer fraais.

Dé ster van de show was echter de twaalf meter hoge muur die tijdens het concert op het podium steen voor steen werd opgebouwd en meer en meer de muzikanten van het publiek scheidde. Hij diende als een steeds groter wordend scherm waarop constant beelden werden geprojecteerd. Zoals een indrukwekkende reeks foto's van oorlogsslachtoffers. Of beelden uit Irak, Iran en Israël. Want 'The Wall' anno 2011 is meer dan een semi-autobiografische verwerking van jeugdtrauma's: het is een aanklacht tegen oorlog, geweld, uitbuiting en onderdrukking.

Bij al die visuele overvloed zou je haast vergeten dat dit eerst en vooral ook een muziekconcert was. Een waarin een legendarisch Pink Floyd-album 32 jaar na opname moeiteloos overeind bleef. Dit in tegenstelling tot de Muur, die als apotheose van de show onder een oorverdovend lawaai instortte. Waarna de 15.000 aanwezigen het roerend eens waren: dit concert was fenomenaal. Een twee uur durende aaneenschakeling van muzikale en visuele hoogtepunten. Steengoed, kortom.

Tom De Smet