Op het punt van weggaan
Bij de bleken en de platgelopenen
En de woorden die ze zeggen
Die we niet zullen begrijpen"Accepteer datgene dat gebeurt niet
Het is een zaak van anderen die lijden
Of je zult merken dat je meedoet
Met het weggaan"Op één of andere manier is het een zonde
Licht verandert in schaduw
En achtervolgt de bedekking
We hebben het de hele tijd geweten
Niet bewust van hoe de ranken gegroeid zijn
Voortgedreven door een stenen hart
We zouden kunnen merken dat we helemaal alleen zijn
In de droom van de trotse
Op de vleugels van de nacht
Terwijl de dageraad steekt
Waar de sprakelozen samenkomen
In een stil accoord
Terwijl je woorden gebruikt die vreemd zullen blijken
En aangetrokken terwijl ze de vlam aansteken
Voel de nieuwe wind van verandering
Op de vleugels van de nacht
Geen weggaan meer
Van de zwakken en de vermoeiden
Geen weggaan meer
Van de kou van binnen
Gewoon een wereld die we allemaal moeten delen
Het is niet genoeg om alleen te staan en te staren
Is het maar een droom dat er
Geen opmerkingen:
Een reactie posten