En ik hou van zwart
En ik hou van de nacht
Ik heb mijn moeder honderd maal verloren
In mijn dromen
En denk aan mijn vader
Lief gehad
Ik bent toch niet veranderd
Ik wou dat het waar was
Veranderen
Gaat maar even goed
Onbeschreven
Blijft het blad
Er gebeurt nu te veel
Geen tijd om het op te slaan
Ik niet durf te zeggen
Of zeg ik maar wat
Misschien heb ik wel
Mijn hoofd gestoten
Aan de werkelijkheid
De vrijheid van een gevangene
Vrij rond te lopen in zijn cel
Wanneer de lente komt
En als ik er dan niet meer ben
Zullen de bloemen net zo bloeien
En de bomen zullen niet minder groen zijn
Dan het vorig voorjaar
De werkelijkheid
Heeft mij niet nodig
Een enorme vreugde
Bij de gedachte
Dat mijn dood volstrekt onbelangrijk is
En ik weet soms niet
Wat ik doe
Maar ik weet wel
Waar het door komt
Het is te vroeg te vroeg nog veel te vroeg
Om uit het zicht te verdwijnen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten